Memleketin dörtbir yanından harika görüntülerin bir kartpostal gibi yayılması gerekirken, ne yazıkki siyasi abluka altına alınan vatandaşlarımız dahil güzellikler yerine birkaç arızayı gündemde tutma gayretinde. Biz çocukluk yıllarımızda kış aylarının güzelliklerini doya doya yaşarken, ayaklarımız soğuktan kıpkırmızı, mosmor olana kadar karda koşup oynarken, şimdilerde birkaç saatlik kar esaretini felaket senaryolarına uyarlıyoruz.

Bizler çocukluğumuzda 1 metreyi aşan kar yağışında 15 km yol yürüyerek okula gidiyorduk. Evlerde kullanılan uzun merdivenlerle yokuşlardan aşağıya doğru kayak yapıyor, okul çıkışlarında evde dayak yiyeceğimizi bile bile çantalarımızı dahi kızak gibi kullanıyorduk...Sabahları okula giderken çantanın ağırlığı, karın yolları kapaması yetmez gibi,  diğer elimize de okul sobası için odun götürüyorduk.

Okul çıkışında köyün biraz uzaklarına giderek tavşan seyretmeye giderdik. Ama donmak nedir, kar kış kıyamet nedir bilmezdik. Acaba insanlar çok mu cılız kaldı...Acaba hava şartlarına dayanacak gücümüz mü kalmadı. Dayanıklılık derecemiz mi düştü. Valla evimizin önünü lastik ayakkabılarla kayak pistine çevirdiğimiz anlar aklıma geldi.

İstanbul yarım metreyi bulmayan karda sanki kıyameti yaşayan bir şehir misali dış dünyaya lanse edildi.

Kimileri yolları, kimileri havaalanımızı perişan hallerde servis ettiler.

Yazık çok yazık...

Anadolu insanı aç kalır, susuz kalır, hasta olur evde tedaviye rıza gösterir, ama memleketini böyle aciz gösteren durumları asla paylaşmazdı.

Bakın kar ayında çekilmiş en basit bir güzellemeyi bizlerle paylaşan Amasya'nın Taşova ilçesine bağlı Sofualan Köyü eski muhtarı aynı zamanda fotoğraf sanatçısı Mustafa Çalışkan bu düşüncemize nede güzel katkı sağlamış.

Kar dolayısıyla yiyecek bulamayan Elikler köye kadar inmişler. 1,5 metreyi aşan karda köye kadar inen bu güzel ve şirin canlara yiyecek vermek bile bu anın en güzel yanlarıdır.

Ne diyordu eskiler...

Yağmur ve kar berekettir...

Bu bereketi bile felakete çevirdiniz yazık....